Chaos niesie smutek

- Płynie Wisła, płynie po polskiej krainie, po polskiej krainie. A dopóki płynie Polska nie zaginie… - nuciłam pod nosem jedną z moich ulubionych piosenek.

- A dopóki płynie, Polska nie zaginie. – dokończyła ze mną moja siostra. - Co się stało Haniu? – zapytała.

- Nic takiego Marysiu. Rozmyślam o przyszłości. – odpowiedziałam patrząc w głęboką, silną rzekę.

Siedziałyśmy na ławce nieopodal plaży, czując we włosach rześki, słodki powiew wiatru. Słychać było szelest zielonych liści. Lubiłam przebywać tu z przyjaciółmi, rozmyślać, śmiać się, wygłupiać.

- Cześć dziewczynki!

- Cześć Zbyszku – odpowiedziała Marysia i szybko się ulotniła, pod pretekstem rozruszania kości.

- Witaj Zbigniewie.

- Czemu tak oficjalnie? Coś się stało? – zapytał zmartwiony.

- Jeszcze nie…

- Twoi rodzice też już wiedzą?

- Zbyszek! Nic nie wiadomo. Nie mów tak. Nie będzie żadnej wojny.

Zapadła niezręczna cisza. Zbigniew otoczył mnie czułym ramieniem i pozwolił wtulić się w jego pierś. Choć przez chwilę poczuć się bezpiecznie.

Niestety niedługo już tak nie będzie. Wszystko popadnie w chaos. Ta myśl nie pozwalała mi spać. Nie dawała odpocząć. Powoli nabawiałam się wrzodów żołądka. Każdy wie, że wojna zabiera ze sobą wszystko co najważniejsze: rodzinę, przyjaciół, dom rodzinny… A Warszawa będzie tego wszystkiego centrum.

Tyle razy przychodziły do mnie myśli, że mogłabym zostać sama. Nie byłoby przy mnie ani Zbyszka, ani taty, ani Marysi… Bałam się tego.

Bałam się, że będziemy musieli zostawić tu mamę. Wyobrażałam sobie, że jej grób będzie pobojowiskiem, lub przysypią go gruzami kościoła. Że msza w kościele nie będzie tak emocjonująca jak tutaj, w kościele św. Karola Boromeusza przy cmentarzu na Powązkach gdzie spoczywała od 6 lat mama.

- Nie myśl o tym Haniu, wszystko będzie dobrze – uspokajał mnie ukochany.

- Chciałabym, żeby tak było.

Wybraliśmy się na spacer wzdłuż rzeki. Nasze bose stopy pieściła delikatnie woda, obmywając chłodem nasze smutki. Ręka Zbyszka była ciepła, silna, bezpieczna. Czułam się jak w bajce, chciałam już zawsze czuć się tak jak teraz. Bezpiecznie.

- O czym myślisz? – zapytał niespodziewanie Zbigniew.

- O tym, że dobrze się czuję, gdy mam Cię obok – odpowiedziałam patrząc w jego płonące zielenią oczy.

***

            Ten ranek spełnił moje najgorsze obawy i lęki. Właśnie świtało, lecz zamiast zza chmur wyłaniać się słońce, wyłaniały się samoloty, niosące ze sobą huk, ogień i śmierć. Z daleka słychać było przerażający płacz dziecka. Wybiegłam z ludźmi z mojej kamienicy na ulice, aby pobiec do niedaleko znajdujących się podziemi.

            - Szybciej Marysiu! Hania zasłoń głowę do jasnej cholery! – krzyczał mój ojciec biegnąc tuż za mną i moją siostrą.

            Już podnosiłam ręce aby osłonić się przed odłamkami gruzów i innych przedmiotów, gdy poczułam silny, przyszywający ból w brzuchu. Zobaczyłam tylko ogień po mojej prawej stronie i kamienie pod moimi plecami. Byłam jak upadły anioł. Straciłam przytomność.

***

            - Hania! Hania!

            Zbyszek. On tu jest. Ulżyło mi na samą myśl.

            - Haniu… - słyszałam jak klęka nade mną, jak drży mu głos, jak dotyka mojej dłoni, całuje ją.

            Próbowałam otworzyć oczy, bezskutecznie.

            Poruszyłam tylko ustami i usłyszałam jak poruszyła się cała chmara ludzi wokół mnie.

            -  Budzi się! Hanusia! – powiedział tata z nadzieją.

            Zbierałam wszystkie swoje resztki sił, aby otworzyć dla nich oczy, pocieszyć tym, że jestem. Nic z tego…

            - Dajcie jej wody! – krzyknął ktoś z zewnątrz.

            - Zwariowałeś? Ona ma ranę w brzuchu, a Ty chcesz ją jeszcze napoić?

            - To cud, że żyje.

***

            Po tym pamiętam tylko szarość, zapach kurzu, krzyki i wielki hałas dochodzący z zewnątrz. Tata coś do mnie mówił, żebym się trzymała, żebym nie zostawiała go samego. I wtedy uświadomiłam sobie, że nie czułam obecności Marysi. Co się z nią stało?

***

            To koniec.

Wiesz jak to jest latać nad własnym grobem?

Lekka jak wiatr, przezroczysta jak najczystszy oszlifowany diament i zimna jak ta wojna, która doprowadziła do płaczu mojego ojca nade mną i moją siostrą oraz ukochaną żoną.

 Ś†P

IZABELA NOWICKA

Ur. 15 stycznia 1902r.

Zm. 18 grudnia 1933r.

Ś†P

MARIA NOWICKA

Ur. 23 kwietnia 1923r.

Zm. 2 września 1939r.

Ś†P

HANNA NOWICKA

Ur. 16 października 1921r.

Zm. 4 września 1939r.

WIECZNY ODPOCZYNEK RACZ IM DAĆ PANIE, A ŚWIATŁOŚĆ WIEKUISTA NIECHAJ IM ŚWIECI NA WIEKI. AMEN.

Najsmutniejsza jednak w tym wszystkim były czerwona jak krew róża złożona z miłości do mnie przez ukochanego i biała jak śnieg, obrzucona żalem mojego ojca. Jednak byłam tak zimna, że nie potrafiłam nawet nad tym zapłakać, patrzyłam na to, będąc skazana na smutek i żal zanim znajdę się w niebie.